Plannen, plannen, plannen... zijn niks waard. Het oorspronkelijke idee om 03.00 uur 's nachts te vertrekken valt in het water, omdat onze ouwe getrouwe GPS plotsklaps geen info meer op het beeldscherm geeft. Paniek bij de eerste stuurvrouw! Zonder wil ze niet vertrekken; ze vertrouwt de navigatieprogramma's op de laptops niet, en ook de laptops zelf niet.
Direct krijgt de nieuwe stuurautomaat die eraan gekoppeld is, de schuld. Maar het kan natuurlijk ook ouderdom zijn. We hopen van niet, want een nieuwe GPS is niet gebudgetteerd. In ieder geval niet vóór 2017.
Het heerlijke afscheidsdineetje bij Crews Inn met rum-punch, Ceasar salad en gegrilde kippenborst is snel vergeten. De stemming is onder nul.
Wat nu? We drentelen rond met schroevendraaiers en voltmeters en koppelen de stuurautomaat los. Er gebeurt niets. Dan maar eerst een nachtje slapen.
En het wonder geschiedt. De volgende dag laat de GPS weer vrolijk haar info zien. Een ingewikkelde electronische storing was de oorzaak.
Overtocht naar Grenada
Een tocht van zo'n 14 uur. Een lastig aantal uren, aangezien er niet meer dan 12 daglichturen in een dag zitten en we niet in het donker een vreemde baai met onbetrouwbare verlichting willen invaren.
We proberen te treuzelen (teneinde om 15.00 uur te vertrekken; aankomst dan rond 6 uur de volgende morgen). Moeilijk als je helemaal klaar bent. Te vroeg gooien we dus los en varen nog een rondje om het eilandje Caspar Grande en door Scotland Bay; een prachtige baai waar je de apen kan horen krijsen (zeggen ze).
De eerste uren gaan geweldig. We liggen lekker op koers en kunnen zelfs hoogte winnen. Alleen jammer dat we veel te hard gaan en we midden in de nacht zullen arriveren, als alles zo voorspoedig doorgaat.
Maar rond acht uur 's avonds houdt de voorspoed op. De wind trekt aan tot een dikke 6-7 Bft, en zo ook de stroom die ons met 3 knopen naar het westen zet. We gaan overstag en moeten constateren dat we daarmee niks opschieten. We varen bijna op onze koerslijn terug naar Trinidad.
De motor gaat aan. De richting naar Prickly Bay is nu aardiger, maar de golven worden woest.
Met een slakkengangetje klimt Margalliti in een hoek van 45° de golven op en weer af. Zo steil hebben we zelfs een berg nooit af geskied!
"Gekkenwerk", zegt Jaap, "we keren om, we gaan niet naar Prickly Bay maar naar St. George". Het wordt rustiger en pas als we achter de ondieptes en de luwte van het uiterste puntje van Grenada zijn, lukt het om naar de kust te varen.
21 uur na vertrek, een "all time low", meren we doodmoe af bij de Grenada Yacht Club in de "hoofdstad" St. George. Bij daglicht, dat dan weer wel...!
|
vorige
